Ang Fructose, na karaniwang tinatawag na asukal ng prutas, ay isang monosaccharide. Ito ay isang term na biochemical para sa isang solong singsing ng asukal na binubuo ng carbon, hydrogen at oxygen. Ang Fructose ay malapit na nauugnay sa glucose, at tulad ng glucose, ito ay isang sangkap ng asukal sa mesa. Ang asukal sa talahanayan at prutas ay ang dalawang pinaka makabuluhang likas na mapagkukunan ng fructose sa diyeta, kahit na ang mga indibidwal na kumakain ng maraming dami ng mga naproseso na pagkain ay nakakakuha din ng makabuluhang fructose sa pamamagitan ng mataas na fructose mais syrup. Ang Fructose ay may maraming mga tungkulin sa katawan.
Produksyon ng Enerhiya
Ang mga cell ng katawan ay nangangailangan ng lakas upang makisali sa iba't ibang mga proseso. Halimbawa, ayon kay Drs. Reginald Garrett at Charles Grisham sa kanilang aklat na "Biochemistry, " isang pangunahing paggamit ng enerhiya ng maraming mga cell ay upang mapanatili ang tinatawag na "resting lamad ng lamad, " na nagpapahintulot sa mga cell na kumuha sa ilang mga sangkap mula sa likido na pumapaligid sa kanila at nagpapahintulot sa cell -komunikasyon-cell. Tulad ng glucose, ang fructose ay isang mapagkukunan ng enerhiya para sa mga cell. Proseso ng mga cell fructose upang kunin ang enerhiya sa pamamagitan ng isang proseso na tinatawag na aerobic respirasyon, na nangangahulugang nangangahulugang pagsunog ng fructose sa pagkakaroon ng oxygen upang makagawa ng ATP, ang molekula ng cellular energy.
Produksyon ng Glycogen
Ang mga cell ay maaari ring gumamit ng fructose upang makagawa ng isang mahalagang anyo ng imbakan na karbohidrat, na tinatawag na glycogen. Ayon kay Dr. Lauralee Sherwood sa kanyang librong "Human Physiology, " ang atay at kalamnan ay nag-iimbak ng glycogen, na binubuo ng mahabang kadena ng glucose, upang magbigay ng mga pangangailangan sa cellular glucose sa panahon ng mga emerhensiya o panahon ng pag-aayuno. Ang mga kalamnan ay nagpapanatili ng glycogen para sa kanilang sariling paggamit, habang binabali ng atay ang glycogen upang palayain ang glucose sa daloy ng dugo para magamit ng lahat ng mga cell ng katawan. Ang bahagyang pagkasira ng fructose ay gumagawa ng mga compound glyceraldehyde at dihydroxyacetone phosphate. Ang pagbabago ng glyceraldehyde upang makagawa ng glyceraldehyde-3 phosphate ay nagbibigay-daan para sa paggawa ng glycogen - ang glyceraldehyde-3 phosphate ay tumugon sa dihydroxyacetone pospeyt upang makabuo ng isang prekursor sa syntynty ng glycogen.
Pag-iimbak ng Fat
Bilang karagdagan sa pag-iimbak ng enerhiya sa anyo ng glycogen, ang katawan ay nag-iimbak din ng enerhiya sa anyo ng triglyceride, o taba. Fat, sabi ni Dr. Gary Thibodeau sa kanyang librong "Anatomy and Physiology, " ay isang mahalagang anyo ng pag-iimbak ng enerhiya dahil pareho itong magaan at masiglang siksik. Tulad nito, maaaring mag-imbak ang katawan ng isang makabuluhang dami ng enerhiya nang walang isang makabuluhang halaga ng naka-imbak na timbang. Ang mga reaksyong kemikal ay nagbabago ng fructose upang makagawa ng mga hudyat sa synt synthes ng taba.
