Ang pagkamalikhain ay maaaring inilarawan nang malalim bilang ang aplikasyon ng mga solusyon sa nobela at posibilidad sa ilang aspeto ng pagsisikap ng tao. Ang pagkamalikhain ay madaling makilala ngunit kilalang-kilala mahirap sukatin. Gayunpaman, armado ng pinakabagong henerasyon ng mga teknolohiya ng imahe ng utak, ang mga neuroscientist ay gumawa ng tunay na mga natamo sa paghiwalay kung saan nakatira ang utak sa utak. Maraming mga bahagi ng utak ang nakakaimpluwensya sa pagkamalikhain, at, nakakagulat, tulad ng mahalaga ang mga bahagi ng utak na hindi aktibo sa panahon ng malikhaing paggalang.
Kaliwa Brain at Tamang Utak
Sa mga nakaraang taon, pinananatili ng mga mananaliksik na ang pagkamalikhain ay mas mataas sa mga indibidwal na mga nasa tamang pag-iisip sa utak. Kilala bilang lateralization ng utak, pinapanatili ng teoryang ito na ang kanang utak ng utak ay mas mataas na aktibo sa mga kaliwang kamay ng mga indibidwal. Ang lahat mula sa pag-iisip ng divergent, artistic streaks at mas mabilis na pagproseso ng impormasyon ay maiugnay sa tinatawag na mga right-brain thinker.
Naniniwala ang mga modernong mananaliksik tulad ng Rita Carter, may-akda ng "Pagma-map sa isip, " na ang mas mahalaga sa creative drive ay antas ng komunikasyon sa pagitan ng dalawang lobes ng utak. Ang corpus callosum, ang bahagi ng utak na nag-uugnay sa dalawang lobes, ay mas makapal ang lapad sa mga taong mataas ang marka sa mga pagsubok sa pagkamalikhain. Ang mas makapal ang corpus callosum, mas mabisa ang utak na nag-synchronize sa mga aktibidad nito. Ang ideyang ito, na unang nai-publish noong 1988 nina Joseph at Glenda Bogen sa journal para sa Psychiatric Clinics ng North America, ay nagkamit ng pagtaas ng suporta sa pamamagitan ng kamakailang teknolohiya ng imaging utak. Sa madaling salita, ang pagkamalikhain ay pinahusay ng isang pagtaas ng paggamit ng buong utak.
Ang Papel ng Norepinephrine
Ang pagkamalikhain ay hindi tinutukoy ng utak lateralization lamang. Kenneth M. Heilman, propesor ng neurology sa Unibersidad ng Florida, na tala na sa panahon ng malikhaing pag-iisip, ang neurotransmitter norepinephrine ay lubos na nabawasan. Ang Norepinephrine ay nauugnay sa pangmatagalang pagkuha ng memorya, kaya ang pagbawas nito sa panahon ng malikhaing pag-iisip ay tumutulong sa utak na kalimutan ang alam na nito. Sa ganitong paraan, ang mga koneksyon sa nobela at mga bagong ideya ay mas malamang na natuklasan.
Pagsugpo sa Pag-iisip ng Kritikal
Ang isa pang nakakagulat na pagtuklas tungkol sa agham ng pagkamalikhain ay ginawa ng mga mananaliksik na si Charles Limb at Allen Braud, na nagsagawa ng mga imahe sa pag-scan ng utak sa mga musikero ng jazz. Habang ang mga musikero ay gumawa ng kusang mga komposisyon, maraming mga mas mataas na pag-andar ng utak sa prefrontal cortex ay pinigilan. Ang bahaging ito ng utak ay nauugnay sa kontrol ng kamalayan pati na rin ang pagsubaybay sa sarili. Marahil ang katutubong ideya ng sikolohiya na ang "kritiko" ay dapat na itahimik sa panahon ng malikhaing pag-iisip ay makikita sa mga natuklasan na ito. Iniuulat din nina Limb at Braud na ang mga sentro ng limbic ng utak ay hindi nakaayos sa panahon ng malikhaing improvision, na nagbibigay ng suporta sa neurological para sa papel ng pagtaas ng damdamin sa panahon ng mga malikhaing hangarin.
Kinuha, ang mga natuklasang neurological na ito ay nagmumungkahi na ang pagkamalikhain ay makikita sa utak bilang pagtaas ng lateralization, bilang isang pagbawas sa kritikal na pag-iisip at pangmatagalang memorya at bilang pagtaas ng emosyonalidad.
